Talahib (part 2)

click here to read Part 1

Napahindik siya.

Halos mabasag ang bungo ng bangkay sa tama ng bala. Hubad ang pang-itaas nabahagi ng katawan nito. Pulos pasa. Mayroong mga hiwa ang braso at ang binti. Ang mga paa ay parang tinalupan. Buo na ang dugo sa kanyang tagiliran na halatang sinasaksak.

Napatutop sa kanyang bibig ang matanda. Napaluha. Napatiim-bagang.

“Natagpuan ho siyang patay doon sa may dulo ng bukid. Nakalulungkot naman at nakapagngangalit ito. Kasama pa ho namin siya sa pulong-bayan kagabi ukol ho doon sa itatayong kooperatiba’t paghahanda ho doon sa pagpunta sa Maynila para ho sa Lakbayan ng mga Magbubukid…” sabi ng binatilyong si Jessie.

“Akala ko, nang hindi ka umuuwi ay dahil nasa kabilang bahay ka laang… ay Bertingggggg! Kaliliit pa ng mga bata, eh! Kasi naman, kasi naman! Katapang-tapang na makipagsagutan sa mga damuhong iyon! Ay! Bertttttttttttinggggggg!” panangis ang 35 anyos na ginang. Sa gilid ng bahay, nakayupyop ang dalawang batang inulila ng amang magbubukid: si Utoy, otso anyos; at Beng-beng, singko…

“Magbabayad sila… magbabayad sila!!!” tanging sigaw na lamang ng ginang bago ito tuluyang nawalan ng ulirat dahil sa tindi ng lungkot at sama ng loob. Paypayan naman ang mga kababaihan samantalang ang mga kalalakihan, kuyom ang mga kamay. Nagtatagis ang ngipin.

***

“Magaling tinyente, magaling!” sabi ni Don Mariano habang may pakumpas-kumpas pa ng kamay na may tangang tabakong Havaiano.

“Ha-ha-ha-ha! Tiyak ay panghihinaan na ng loob iyang mga putang inang magsasakang iyan. Akin ang lupang ‘yan noon pa… hep! Oo nga pala, mapapasaakin pa lamang pala. Mali ako. Tao lang!”

“Matagal na rin ho kaming gigil diyan kay Alberto Madlangsakay na ‘yan. Masyadong madada. Kesyo ang mga sundalo raw ang perwisyo sa baryo. Pwe! Palibhasa’y kasama ng mga komunista. Siyanga pala, iyon nga ho palang pangako ninyo… He-he-he! Baka ho magkalimutan,” sabi ni Tinyente Potifar.

“Ay, oo! Ha-ha-ha! Sa labis na tuwa ay muntik nang malimutan ang sustento. O hayan, bilangin mo at baka kulang…” sabi ni Don Mariano.

Binilang ang bungkos ng salapi. Isandaan, limampung libong piso.

“Ay, oo nga pala. Mayroong dagdag. Inday! Ilabas ang tatlong bote ng Dom Perignon para ke Tinyente. Alam kong ‘di pa kayo ulit nakaiinom nito at laging nasa kampo. Saka nga pala, pakidaan na rin itong sobre kay koronel at kay Heneral. Sabihin mong huwag na huwag babawasan. Porsiyento nila iyan sa negosyo namin,” may kindat pang sabi ng don.

“Areglado! O paano, Don Mariano, tutuloy na po kami. At maghaha-happy, happy muna! Ha-ha-ha! Sarap nito! He-he-he! Pulutan ay pagerper!” sabi ni Tinyente Potifar.

***

“Uhhmm…. Uhmmm…. Uhmm…!” halhal ang tinyente sa pagkubabaw sa dalagitang nakuha sa bahay putahan sa bayan.

“Kah! Kah! Kah! Ummmppp!” hindi na rin mapigilan ng dalagita ang nararamdamang libog sa katawan. Malaki ang bayad sa kanyang serbisyo ngayon ng tinyente. Paldo na naman kasi.

Sa isip niya ay sumasaglit ang larawan ng kanyang inang nasa ospital at ang kapatid na naghihintay ng maihahapunan.

“Ang galingggggg mo talaga, MJ! Ang galingggggggg mooooooo! Ummmmmmmmm!”

Nadadarang na rin ang dalagita. Nakikipagsabayan siya sa indayog at hingal ng sundalong nangangabayo ngayon sa kanyang harapan. Parang hineteng nakikipagkarerahan.

“Ayaaaaaaann naaaaaaaa ako! Unggggggggg!”

Napakagat-labi ang dalagita. Nilabasan din siya sa pagniniig na iyon. Talagang napakahina ng kanyang laman.

Nagbibihis na ang sundalo at ang dalagita naman ay papasok ng banyo para maligo.

“He-he-he! Ang sarap talaga ng bata. Parang kang ulam, MJ, alam mo ba ‘yon? Malasa at masabaw. He-he-he! Laluna ‘yang ano mong walang bulbol! Ha-ha-ha!” bastos ang bunganga ng tinyente. “Ay, kaysarap lantakan! Parang tinola! Malinamnam! Ha-ha-ha!”

Hindi kumikibo si MJ. Sinasabon niyang mabuti ang bawat sulok at bawat bahagi ng katawang nasayaran ng labi ng kanyang parukyano. Ikinandado niya ang pinto at baka pasukin pa siya at madarang muli.

“Buti na lang bata kang nagputa at lagi kitang natitiyempuhang libre. Ha-ha-ha! Sarap mo talaga!” pakli pa ng tinyenteng inaayos ang unipormeng isinusuot.

Napapaluha siya na hindi niya mawari. Kanina lamang nagdiriwang ang kaliit-liitang ugat sa kaniyang murang katawan. Ngayon ay waring parang gusto niyang sukahan ang sarili. Nagiging mariin ang bawat haplos ng bimpo sa kanyang kahubdan. Napaiyak siya nang tuluyan.

“Bakit ba kasi namatay pa ang itay? Bakit ba kasi kami ipinanganak na mahirap? Bakit… bakit???”

Narinig niya ang lagitik ng kandado sa labas. Lalo siyang napaluha subalit ang luha ay napasama na sa tubig na lumalabas sa dutsa.

At para hindi tuluyang mapaiyak, inaliw niya ang sarili sa halagang natanggap mula sa malibog na sundalong kustomer. Limang libong piso.

Para siyang baliw na napangiti sa sarili. Mabuti na lamang at nauto niya ang sundalo. Mabuti na lamang at paldo ang pitaka ng sundalo. Mabuti na lamang…. Mabuti…. Mabuti? Lalo siyang napaiyak.