Para sa mga Nakatanga na Tulad ko

ni: Rom Factolerin

Minsan kapag walang magawa

At ako ay nakatulala

Ginugupit ko ng sagad ang aking mga kuko

Para lang maramdaman ko

Ang hapdi at sakit tuwing hihipo

Sa aking kapwa tao.

Minsan kapag walang magawa

Pinalilipas ko ang pananghalian

Upang maramdaman ang hapdi ng tiyan

At paano pagtaksilan ng sikmurang kumakalam

Tulad ng mga batang wala ni kanin at ulam.

Minsan kapag walang magawa

Naglalakad ako ng pagka haba haba

Upang maranasan ko ang pagod at hirap

Ng mga magsasakang nagpoprotesta

Sa kahabaan ng Mendiola.

Minsan kapag walang magawa

Naglalakad ako ng walang sapin sa paa

Upang maramdaman ko ang hinaing ng lupa

At madama ang pighati

Ng mga taong dinuhagi.

Minsan kapag walang magawa

Lumalabas ako ng walang payong

Sa hagupit ng ulan at hapdi ng araw

Upang makiisa sa mga nilalang

Na walang dingding at bubungan

Ni kapirasong masisilungan

Minsan kapag walang magawa

Naglalakad ako ng nakapikit

Upang maranasan ang dilim ng paligid

At masagot ang maraming bakit

Ng hustisyang may piring sa mata at bibig na pinid

Minsan kapag walang magawa

At ako ay nakatunganga

Nagbabasa ako ng libro ng pabaligtad

Maramdaman lang ang tunay na paghahangad

Ng mga taong pinagkaitan

Ng paaralan at karunungan.

Minsan kapag sadyang walang magawa

Ako ay napapatunganga sa kabuhungang

Aking nakikita likha ng mga taong walang

Pakundangan sa kanilang kapwa.